2. I loved her

JUSTIN’S POV

Zadowolony wskoczyłem do samochodu i usiadłem na miejscu pasażera. Ostatni raz pomachałem fanom, po czym rozłożyłem się wygodnie, nie zwracając już na nich najmniejszej uwagi.

-Co to miało znaczyć?-spytał Fredo, odwracając się w moją stronę. Popatrzyłem na niego zdezorientowany.

-Co niby? – wzruszyłem ramionami, a sekundę później zacząłem bawić się moim iphon’em.

-Od kiedy flirtujesz z fankami? –położył ręce na kierownicy i miał zamiar odjechać, ale przypomniał sobie o zapięciu pasów, więc szybko wykonał zapomnianą czynność. Uśmiechnąłem się na myśl o tej aroganckiej blondynce.

-Po pierwsze, nie była moją fanką. –zaznaczyłem wyraźnie. –A po drugie, ta laska miała naprawdę zajebisty tyłek i nogi. – westchnąłem, wspominając jej perfekcyjne kształty. Alfredo ruszył z miejsca, powodując, że fani rozsunęli się na boki.

-Uważaj, bo jeszcze się zakochasz.-zakpił, myśląc że to co mówi jest zabawne.

-Nie bój się o mnie. Wiem kiedy przestać. –zapewniłem go i ponownie oparłem głowę o oparcie.

Jechaliśmy niecałe pół godziny. Cały czas wpatrywałem się w ekran telefonu i nie zwracałem uwagi na nic innego.W pewnym momencie Fredo odpiął pasy, a ja zorientowałem się, że dotarliśmy do studia. Narzuciłem na siebie bluzę i wyszedłem z samochodu, następnie zamykając za sobą drzwi.

-Może w końcu napiszesz coś dobrego, a nie jakieś g*wno, które produkujesz po rozstaniu z …

-Zamknij się. –rzuciłem krótko, nie chcąc aby przyjaciel mówił cokolwiek w mojej obecności o Jenny. Nie miałem ochoty na jakieś niepotrzebne wspomnienia, związane z tym co czułem kiedy mnie zostawiła.

-Kocham cię. –wyszeptałem, namiętnie całując jej szyję. Jenny delikatnie rozszerzyła kąciki ust, ale po chwili znowu posmutniała. Ująłem jej twarz w dłonie i pogłaskałem po policzku.

-Justin…-odsunęła mnie od siebie i wstała z łóżka. Odwróciłem głowę w drugą stronę, po czym znowu na nią spojrzałem. Miała taki przygnębiony wyraz twarzy i cała się trzęsła.

-Co się dzieje? – Jenny obróciła o 180 stopni, powodując że stała przodem do mnie.Odgarnęła swoje długie, brązowe włosy za ucho i popatrzyła na mnie. Nie odrywała wzroku od mojej twarzy. Po prostu patrzyła.

-Wiesz, że jesteś dla mnie ważny. – pokiwałem głową, długo się nie zastanawiając. – Ale nie mogę. – spojrzała w podłogę, a potem zaczęła nerwowo bawić się rękawem bluzy.Nie wiedziałem do końca jak mam reagować. Nie wiedziałem co chciała mi powiedzieć i bałem się. Cholernie się bałem, że dojdzie do tego o czym myślałem.

-Jak to nie możesz? Czego nie możesz? –podszedłem do  niej i położyłem ręce na jej smukłej talii. Początkowo nie chciała tego przerywać, jednak później zrobiła krok w tył.

-Daj mi dokończyć,okej? –przytaknąłem, a następnie zacząłem uważnie jej słuchać. –Justin, mam dosyć tego życia. Z jednej strony wszystko jest dobrze.Przychodzimy do mnie czy do ciebie, jesteśmy razem, kochamy się. Ale nie jestem w stanie cały czas patrzeć na to jak bardzo ludzie cię nienawidzą. To boli. –Jenny usiadła na łóżku i poprosiła mnie abym zrobił to samo .Złapała czule moją dłoń i zaczęła ją głaskać.-To codzienne uciekanie powoduje, że nie mam siły na bycie z tobą, rozumiesz? –nerwowo się uśmiechnąłem, nie zdając sobie sprawy z tego że mówi poważnie.Kiedy dotarło do mnie to co właśnie usłyszałem, poczułem cholerny ból. Nie wiem czy fizyczny, psychiczny czy jakikolwiek inny. Po prostu coś powodowało, że zaczęły się we mnie wbijać miliony szpilek. Drążyły w jednym punkcie, który jest chyba tym najbardziej czułym. Wbijały się prosto w serce.

-Justin? – potrząsnąłem głową i wyrwałem się z „amoku” .Popatrzyłem na Jenny i nie dochodziła do mnie myśl, że oczy, których spojrzenie widywałem codziennie, mogą po prostu zniknąć z mojego życia.

-Kocham cię. –powiedziałem, nie będąc  w stanie wykrztusić z siebie nic innego. Popatrzyła na mnie z miną, która pozbawiona była emocji.

-Przepraszam. Nie chcę być częścią TEGO życia.- podeszła do mnie i mocno się we mnie wtuliła. Nie odwzajemniłem tego gestu. Byłem w szoku.-  Będę za tym tęsknić. –kiedy wyłoniła się z mojej koszulki, zobaczyłem na jej twarzy pojedyncze łzy. Opadały na mnie i na nią, a Jenny starała się je wycierać na wszystkie sposoby.

-Nie chcę tego. – powiedziałem patrząc w jeden punkt przed sobą, po czym przeniosłem wzrok na dziewczynę. Miałem złamane serce. Było rozdarte na miliony kawałków. Nie wierzyłem i nie chciałem wierzyć.

-Hej, Justin?- momentalnie odwróciłem głowę w stronę Fredo i włożyłem ręce w kieszenie spodni.

-Co? –zapytałem oschle i podszedłem do wejścia studia.

CAILIN’S POV

Następnego dnia wstałam jak zwykle wcześniej niż moja współlokatorka. Zaraz potem podbiegłam do lusterka i przeczesałam moje włosy, które po porannej pobudce nie nadawały się do normalnego funkcjonowania. Następnie związałam je w luźną kitkę, pozostawiając lekki nieład na mojej głowie.

-Dzień dobry. –usłyszałam niespodziewanie z drugiego pokoju. Lekko podskoczyłam i natychmiast odwróciłam głowę. Za mną stała uśmiechnięta od ucha do ucha Danielle.

-A co się stało, że tak wcześnie się obudziłaś? –zakpiłam. Sztucznie się zaśmiała i podeszła do lodówki, następnie wyjmując z niej masło i ser żółty. Kiedy zrobiła sobie kanapkę, usiadła na fotelu naprzeciwko mnie i zaczęła jeść posiłek.

-Naprawdę nie wiem jak  mogłaś w ogóle spać po tym co się wczoraj stało. – mówiła, przegryzając kawałek bułki w ustach.

-A może miałam popaść w bezsenność przez to że podszedł do mnie jakiś chłopak?-powiedziałam sarkastycznie. Cholera, rzeczywiście często używałam tej formy wypowiedzi.

Danielle niemalże zadławiła się jedzeniem, gdy usłyszała moje słowa.

-To nie był JAKIŚ CHŁOPAK, Cailin! – zaprotestowała. Zachichotałam i podeszłam do szafy, wybierając z niej letnią sukienkę.

-Dobrze wiesz, że za nim nie przepadam. – wzruszyłam ramionami, po czym poszłam do łazienki się przebrać. Kiedy zamknęłam drzwi na klucz, oparłam się wygodnie o umywalkę i przemyłam twarz ciepłą wodą. Nałożywszy na twarz podkład, umalowałam rzęsy. W końcu zarzuciłam na siebie sukienkę, mając zamiar wyjść potem na dwór.

-Już?! –krzyknęła zniecierpliwiona Danielle. Zerknęłam na telefon. Rzeczywiście, siedziałam w łazience już ponad 15 minut, a wydawało mi się że wszystko robię potwornie szybko.

-Tak, wychodzę.- odpowiedziałam i pospiesznie zabrałam piżamę z podłogi. Sekundę później byłam w pokoju.

-A mi się tam wydaje, że wczoraj ci się to spodobało. – przyjaciółka uśmiechnęła się do mnie łobuzersko.

-Niby co? –spytałam zdezorientowana. Podeszła nieco bliżej i szturchnęła mnie łokciem po biodrze.

-Kiedy był tak blisko…-przeciągnęła, uśmiechając się coraz bardziej. Wzruszyłam ramionami, co również było moim nawykiem.

-Nic nadzwyczajnego. -Dobra.To było trochę miłe, ale gdybym powiedziała o tym Danielle, od razu wyolbrzymiłaby moje odczucia, wmawiając mi że zakochałam się w Bieberze.

-Ładnie byście razem wyglądali. – zażartowała, na co popatrzyłam na nią spode łba.

-Rzeczywiście. Bylibyśmy idealni –naśladowałam przyjaciółkę, wzbudzając w niej zdenerwowanie.

-Irytujesz mnie coraz bardziej. –tupnęła nogą jak mała, pięcioletnia dziewczynka. Wybuchłam śmiechem, widząc jej zachowanie.

-I tak mnie kochasz- mówiłam, idąc w stronę kuchni.

-Tia, powiedzmy. –odwróciła głowę w drugą stronę, udając obojętną. Ponownie zachichotałam, w tym samym czasie wyjmując płatki z szafki. Wrzuciłam je do miski i zalałam mlekiem. To było zdecydowanie moje ulubione śniadanie, które mogłam jeść bez końca.

-Złość piękności szkodzi. – powiedziałam, wiedząc że zirytuję ją jeszcze bardziej. Popatrzyła na mnie wzrokiem, który mógłby zabijać i nic nie dodała, a jedynie mruknęła coś pod nosem.

-Uh, po prostu nie rozumiem czemu nie lubisz Justina. Jest młody, utalentowany…

-Zadufany w sobie i rozpieszczony.- dokończyłam, mieszając płatki łyżką.

-Nie znasz go, Cailin. – powiedziała niemalże natychmiastowo Danielle. Wzięłam pierwszą porcję do ust i szybko zmieniłam temat.

-Wyjdziemy dziś na dwór?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

czytasz = komentujesz :)